همه چیز درباره حواله
همه چیز درباره حواله
حواله تنها قرارداد سه طرفه در حقوق ایران است. یعنی در عقد حواله ایجاب را محیل یعنی حواله دهنده و قبول را محال علیه انجام می دهند و تا زمانی که محال علیه حواله را قبول نکرده است عقد حواله منعقد نخواهد شد. چنانچه محال علیه حواله را قبول نماید، ولی هنوز به محال علیه جهت قبولی حواله مراجعه نکرده باشد او نمی تواند از حواله صرف نظر کند.
زیرا تعهد به مراجعه به محال علیه و تقاضای قبولی حواله از او نموده است پس باید به محال علیه رجوع کند. اگر محال علیه او حواله را قبول کرد طلب خود را از او بگیرد و اگر حواله را رد نمود، محتال برای وصول طلبش به او مراجعه خواهد کرد. از آنجا که حواله قرارداد است هر سه طرف آن باید عاقل و بالغ و رشید باشد.
شرایط دینی که حواله داده می شود مانند دینی است که از آن ضمانت می شود. یعنی موجود باشد یا دست کم سبب آن وجود داشته باشد. هر چند احتمال فسخ آن برود و زایل شود.
باید مشروع باشد. باید دین مالی باشد (یعنی عین یا منفعت کلی و یا انجام کار)
دینی که حواله داده می شود با دینی که مورد ضمانت واقع می گردد متفاوت است و آن این است که قبلاً گفتیم علم اجمالی به دینی که مورد ضمانت واقع می شود کافی است. (جز عقود مسامحه ای است) یعنی همین که بدانیم شخصی به دیگری بدهکار است هر چند مقدار جنس و وصف آن را ندانیم می توان از آن ضمانت کرد. زیرا عقد ضمان مبتنی بر علم اجمالی است.
اما دینی که حواله داده می شود باید از نظر جنس، مقدار و وصف دقیقاً معلوم باشد و محال علیه بداند چه دینی به او حواله داده شده است وگرنه حواله باطل می شود. البته اگر محال علیه( مدیون) به محیل بدهکار نباشد، گفتیم که این حواله نیست و محال علیه ضامن محیل می باشد. در این فرض از آنجا که حواله ماهیتاً عقد ضمان است علم اجمالی به مقدار، جنس و وصف دین کافی است.
نویسنده : لیلا عبادی
در صورت نیاز به مشاوره حقوقی و یا وکیل حقوقی با موسسه حقوقی حامی دادگستر ساعد در تماس باشید.
